Mój pomysł (może trochę zaskakujący, bo nie idzie w kierunku rozważań materiałowych i
konstrukcyjnych) na rozwiązanie problemów regulaminowych w kwestii stosowanych przynęt
na zawodach (na każdym poziomie) jest następujący. Organizator zawodów (ze środków
uzyskanych ze startowego), przygotowuje zestaw much np. 30 sztuk dla każdego zawodnika
przystępującego do rywalizacji (może to być w formie okolicznościowego pudełka z muchami
stanowiącego jednocześnie pamiątkę z zawodów) i przekazuje go na odprawie przed imprezą.
Zawodnicy nie muszą „martwić się”, czy mają regulaminowe muchy, każdy łowiący ma do
dyspozycji tę samą ilość much i te same wzory do zastosowania. Wyrównujemy w ten sposób
szanse rywalizacji, mobilizujemy zawodników do zaprezentowania rzeczywistych umiejętności
i porównujemy kunszt łowienia tymi samymi przynętami. Teraz przypomniało mi się, że kiedyś
(chyba w USA) rozgrywane były zawody w których każdy zawodnik miał za zadanie łowić
tylko jedną muchą (była to, jeśli dobrze pamiętam, mucha Adams).

No i by się okazało, nie wiedziliby Panowie jakie mają muchy w pudełku nie mówiąc o tym co to Adams.

Cała właśnie magia polega na tym, że każdy muszkasz może mieć inną recepturę, swoją tajną broń, muchę, którą
chowa w garści i nie pokazuje kolegom. Ta mgiełka tajemnicy jest chyba najbardziej ciekawa. A takie tam
wyrównywanie szans źle mi się kojarzy.